وقتي تو گريه مي كني...

چهارشنبه(14/4/91) وقتي از سركار آمدم خانه مامان جون ديدم مامان جون خيلي ناراحته و برام تعريف كرد كه داشتي مي رقصيدي و ناگهان پايت به زانوي دايي جان خورده است و از شدت درد گريه كردي و ريسه رفتي و خيلي طول كشيده تا نفست بالا بيايد و سياه شده بودي و دست و پا مي زدي و مامان جون هل كرده و يكسره جيغ مي كشيده است( ناگفته نماند قبلاً هم ريسه مي رفتي ولي خيلي كم و زود نفست بالا مي آمد البته در اين زمينه به خانواده پدري ات رفته اي چون آنها هم بچه بودند مثل تو هنگام گريه گاهي وقتها ريسه مي رفتند) خلاصه از آنروز تا شنبه روزي يك بار و به مدت 20 ثانيه ريسه رفتي ولي شديدتر از ماههاي قبل به طوري كه آن قدر باسنت رافشار مي دادم و در صورتت فوت مي كردم و گلوله گلوله اشك مي ريختم تا نفست بالا آيد. همه از اين وضع ناراحت شده بودند و من شنبه (17/4/91) سر كار نرفتم و به اتفاق دايي جان رفتيم بيمارستان كودكان تهران؛ در آنجا آقاي دكتر تو را روي تخت خواباند تا معاينه ات كند و تو دوباره گريه كردي و ريسه رفتي. دكتر گفت:« هيچي نمي شود بذار گريه كند» معاينه ات كرد و خدا را شكر سالم بودي و گفت:« به هيچ وجه سر به سر بچه گذاشته نشود، اين سيكل در بعضي از بچه ها تا پايان5 سالگي ادامه دارد و هيچ عارضه اي ندارد، فقط بايد در اين مواقع آرامشتان را حفظ كنيد تا به بچه استرسي وارد نشود و از علل آن ژنتيك و استرس مادر در دوران بارداري را ذكر كرد» من و بابا از بس كه نگران بوديم كلي نذرت كرديم و خدا را شاكرم كه هيچ مشكلي نبوده است و خيالم راحت شد.

اين شعر را هم در حال گريه كردن براي فرشته آرزوهام سروده ام تا بداند تا بي نهايت خداوندي  دوستش دارم... اي كاش اين را زودتر بفهمد... 

وقتي تو گريه مي كني چشماي من ابري مي شن

انگار كه عاشقونه هام دچار بي صبري مي شن

روي مدار ذهن من انگار كسي پا مي ذاره

يه كوله بار غصه رو توي دلم جا مي ذاره

بغض غريبي مي شينه توي نگاه خسته ام

تو آسمون دل تو كفتر پر شكسته ام

گريه نكن عروسكم! نذار كه زانو بزنم

براي خنديدن تو آخه چقدر رو بزنم؟

تا سه شماره مي شمرم سريع برام نفس بكش

از گريه ها و ريسه هات، خسته بشو و دست بكش

بذار مدار ذهنمو پر كنه عطر خنده هات

ترنم قشنگ من! عاشقتم، مي شم فدات