ترك كردن شيشه و شير خشك

نازنينم!

از تاريخ 11/2/91 (ا سال و 8 ماه و 14 روز) به هيچ وجه ديگر شيشه نمي خوري،حتي آب جوش نبات كه برايت درست مي كنم و در شيشه مي ريزم مي گويي« نه نه مَمِ » فقط دوست داري شير خشك بريزي روي زبانت و بخوري، ديگه به شيشه ات پشت پا زدي.

شبها هم مثل بچه هايي كه از شير مادر گرفته شده اند بهانه مي گيري و شديداً گريه مي كني ،پتويت را مي خوري و الكي مي گويي:« مَم» و وقتي برايت درست مي كنم نمي خوري، به هزار ترفند متوسل شده ام؛ در ليوان درست مي كنم  كه با ني يا قاشق بخوري ولي باز هم مي فهمي و لب نمي زني و مجبورم شيرت را دور بريزم. شايد هم چشم خوردي؛ دو روز پيش كه شوهر دختر عمويم به ميهماني خانه مامان جون آمده بود وقتي تو را ديد گفت:« اين هنوز شير مي خوره» و من هم گفتم:« ترنم كوچك است،هنوز دو سالش نشده است» و ديگر از فردا لب به شيشه شيرت نزدي. 

عجب چشمي داشت...